ساختار دستگاه الکتروشوک:
دستگاه الکتروشوک از قسمت های زیر تشکیل شده است:
منبع تغذیه: انرژی دستگاه با استفاده از برق شهری تامین می شود و در مواردی که نیاز به استفاده از باتری قابل شارژ باشد، با استفاده از یک کابل مناسب شارژ می شود. باتری های به کار رفته در دستگاه معمولا از دو مدل سرب و اسیدی یا نیکل کادمیم هستند که باتری نیکل کادمیم کوچک تر است و برای تامین ولتاژ مورد نیاز باید از چند عدد از این باتری استفاده شود.صفحه نمایش دستگاه که پارامترهای مختلف مانند انرژی انتخاب شده جهت وارد کردن شوک، سیگنال قلب، ضربان قلب، وضعیت پروب ها و میزان شارژ باتری را نشان می دهد.یک صفحه کلید برای روشن و خاموش کردن دستگاه و هم چنین اعمال تنظیمات مختلف مانند میزان شوک مورد نیاز. معمولا شوک از ۵ تا ۴۰۰ ژول وارد می شود. این بخش برای شارژ و دشارژ کردن خازن، پرینت سیگنال ECG و هم چنین انتخاب مد اعمال شوک استفاده می شود.پروب ثبت ECG: این قسمت سیگنال قلب را ثبت می کند و بررسی می کند که عملکرد قلب پس از اعمال شوک به حالت عادی برگشته باشد. این بخش باید مدار محافظ داشته باشد زیرا شوک اعمال شده باعث خرابی تقویت کننده های الکتروکاردیوگراف می شود.الکترودهای دستگاه: این الکترودها انواع مختلفی دارند که به شرح زیر می باشند:الکترود خارجی یا External: این الکترود پدال دستی نیز نام دارد و به دو شکل Apex و Sternum موجود است که Apex در قسمت نوک یا پایین قلب و استرنوم در قاعده یا بالای قلب قرار می گیرد. انواع دیگر الکترودهای اکسترنال، به صورت چسبی هستند و دو طرف قلب بر روی پوست قرار داده می شوند. این الکترودها در الکتروشوک های اتوماتیک و نیمه اتوماتیک استفاده می شوند.الکترود داخلی یا Internal: این مدل به نان قاشقی نیز معروف هستند و در عمل های جراحی قلب باز برای اعمال شوک الکتریکی به قلب استفاده می شوند.
انواع دستگاه الکتروشوک:
دستگاه های الکتروشوک بر اساس نوع به کارگیری به دو دسته داخلی و خارجی تقسیم می شوند. الکتروشوک خارجی، که در خارج بدن استقاده می شود، بر اساس تکنولوژی ساخت به دو دسته تک فاز(Monophasic) و دو فاز(Biphasic) تقسیم می شود که می تواند به صورت خودکار یا تنظیم دستی باشند.
دستگاه های تک فاز به نسبت قدیمی تر هستند. در این دستگاه ها جریان الکتریکی فقط از یکی از الکترودها به سمت دیگری می رود. اما در دستگاه های دو فاز، جریان الکتریکی طی دو مرحله به بیمار منتقل می شود. به عبارت دیگر جریان الکتریکی علاوه بر مسیر رفت، یک مسیر برگشت نیز طی می کند. بنابراین در تکنولوژی دو فاز میزان کمتری از انرژی الکتریکی و در مقابل جریان موثرتری به قلب وارد می شود و در عین حال عوارض جانبی مانند سوختگی پوستی و آسیب بافت ها کاهش پیدا می کند.
در کنار دستگاه های دارای تنظیم دستی، دستگاه الکتروشوک اتوماتیک یا AED نیز وجود دارد که برای استفاده عمومی طراحی و ساخته شده است. از آن جایی که هر دقیقه برای احیای بیماری که دچار مشکل قلبی شده است، بسیار حیاتی است، این دستگاه ها با اعمال شوک الکتریکی در دقایق اولیه، تا رسیدن گروه نجات حرفه ای، می توانند به نجات بیمار کمک کند. دستگاه های AED به صورت خودکار عمل می کنند و امدادگر را راهنمایی می کنند. به این ترتیب که بعد از متصل کردن الکترودها به بدن بیمار، وضعیت و ریتم قلبی بیمار به صورت اتوماتیک توسط دستگاه بررسی می شود و اگر لازم باشد به صورت خودکار انرژی دستگاه تنظیم و به بیمار شوک وارد می شود. دستگاه های AED می توانند تک فاز و یا دو فاز باشند که امروزه به دلیل اجتناب از مشکلات سوختگی و آسیب های پوستی و قلبی، بیشتر از تکنولوژی دو فاز با انرژی پایین حدود ۱۲۰ تا ۲۰۰ ژول در این دستگاه ها استفاده می شود.
آموزش تعمیرات تحهیزات پزشکی
