معرفی سیستم های تهویه مطبوع در بیمارستان ها:
هدف از تهويه در بیمارستان، به دست آوردن هوای سالم برای تنفس، کاهش غلظت مواد آلاینده تولید شده در داخل بیمارستان و خروج آلاینده‌ها از بیمارستان است. با افزايش تعويض هوا به ميزان دو برابر، غلظت ذرات هوابرد در هوا نيز به نصف كاهش می‌يابد. بهبود تهويه در مراكز بهداشتی و درمانی در پيشگيری از انتقال عفونت‌های هوابرد بسیار ضروری می باشد.
اجزاء اصلی تهویه بیمارستانی
میزان تهویه در بیمارستان
مقدار و کیفیت هوای بیرون که به داخل بیمارستان وارد میشود.
جهت جریان هوا در بیمارستان
جهت کلی جریان هوا در بیمارستان باید از بخش‌های تمیز به سمت بخش‌های آلوده باشد.
انتشار هوا در بیمارستان
هوای بیرون باید به طریق موثر وارد هر بخش از بیمارستان شده و آلاینده‌های تولید شده در هر بخش به نحو موثری خارج شوند.
چهار فاکتور اصلی که بر غلظت ذرات اطراف شخص بیمار در اتاق تاثیر می گذارد عبارتند از:
با افزایش میزان تولید ذرات در اتاق غلظت ذرات نیز افزایش می یابد.نسبت تأمین هوا از بیرون و مقدار هوای خروجی به اندازه اتاق مرتبط است.سطح فیلتراسیون هوای تأمین شده که بر توانایی سیستم تهویه در رقیق سازی غلظت ذرات هوای اتاق تاثیر می گذارد.تلاطم و حرکات هوا در اتاق می تواند ذرات را انتقال دهد تا آن جایی که توزیع هوا بر غلظت در هر اتاق تاثیر می گذارد.
تهویه بیمارستانی
منظور از تهویه فراهم نمودن هوای سالم و بهداشتی در داخل اتاق و بخش می باشد و هدف تهویه رقیق کردن آلودگی در داخل ساختمان با هوای تمیز و فراهم نمودن میزانی از جریان هوا برای تغییر شرایط هوا در اتاق می باشد.
سه روش اصلی برای تهویه بیمارستان به کار گرفته می شود که عبارتند از:
تهویه طبیعی
نیروهای طبیعی مانند باد و نیروی شناوری حرارتی به علت اختلاف چگالی هوای داخل و بیرون، هوای بیرون را از طریق پنجره‌ها، درب‌ها، نورگیرها و هواکش‌ها به داخل ساختمان و همچنین هوای داخل را به خارج ساختمان بیمارستان هدایت می‌نمایند. میزان استفاده از تهویه طبیعی در بیمارستان به آب و هوا، نقشه ساختمان و رفتار اشخاص ساکن در بیمارستان بستگی دارد.
بيشترين تهويه طبيعی هنگامی كه پنجره‌ها در دو طرف اتاق باز باشند فراهم میشود. مشكل اصلی تهویه طبیعی بستن پنجره‌ها در زمان شب و هوای سرد توسط همراهان بيمار است. استفاده از انواع فن‌های اختلاط از جمله سقفی يا اگزوز فن‌های تعبيه شده در پنجره‌ها فقط در زمان تامين ميزان كافی هوای بيرون مجاز می باشد چون در غير اين صورت باعث انتشار بيشتر آلاينده‌های هوا در اتاق بيمار می‌شوند.
تهویه مکانیکی:
تهویه مکانیکی معمولاً از طریق فن‌ها ایجاد میشود. فن‌ها می‌توانند به طور مستقیم در پنجره‌ها یا دیوارها، یا در کانال هوا برای تامین هوا یا خروج هوا از اتاق نصب شوند. تهويه مكانیکی می‌تواند به طور كامل كنترل شده و با سيستم‌های تهويه مطبوع و فيلتراسيون ترکیب شود. نوع سيستم تهویه مکانیکی مورد استفاده بستگی به آب و هوا دارد.
در آب و هوای گرم و مرطوب نفوذ هوا باید به حداقل برسد و همچنین تقطیر را نیز باید کاهش دهیم، در این نوع آب و هوا از سیستم تهویه مکانیکی فشار مثبت معمولاً استفاده میشود. در مقابل در اقلیم‌های سرد برای کاهش تقطیر باید خروج هوا از ساختمان به حداقل برسد. در این نوع اقلیم باید تهویه با فشار منفی استفاده شود. برای اتاق‌های محل تولید آلاینده مانند حمام، توالت و آشپزخانه اغلب از تهویه با فشار منفی استفاده میشود.
تهویه ترکیبی:
در تهویه ترکیبی (مرکب) جهت تامین میزان جریان هوای مورد نیاز از تهويه طبیعی همراه با تهويه مكانیکی استفاده میشود. در زمانی که تهویه طبیعی به تنهایی مناسب نباشد، می‌توان از هواکش‌هایی با قدرت مناسب برای افزایش میزان تهویه در اتاق‌ها استفاده شود. اين فن‌ها باید به گونه‌ای نصب شوند که هوای اتاق به طور مستقیم از طریق دیوار یا سقف به محیط بیرون تخلیه شوند. تعداد و اندازه این هواکش‌ها به میزان تهویه مکان مورد نظر بستگی دارد و باید قبل از استفاده از قدرت آن ها اطمينان حاصل شود.
استفاده از هواکش‌ها در تهويه ترکیبی مشکلاتی مانند محل نصب مخصوصا برای هواکش‌های بزرگ، صدا برای هواکش‌هایی با قدرت بالا، کاهش یا افزایش دما در اتاق، نیاز به منبع برق دایمی به وجود می آورند.
تفاوت تهویه در مراکز بهداشتی و درمانی و سایر ساختمان ها
● نیاز به محدود کردن حرکت هوا در داخل و بین بخش های مختلف.
●مقررات ویژه برای تهویه و فیلتراسیون به منظور کاهش آلودگی به شکل بو، میکرو ارگانیسم، ویروس های هوابرد، مواد شیمیایی خطرناک و مواد رادیواکتیو می باشد.
●نیاز به رطوبت و دمای متفاوت برای بخش های مختلف و کنترل صحیح شرایط محیطی.
●پیچیدگی طراحی برای به حداقل رساندن خطر انتقال پاتوژن های هوابرد و نگهداری یک محیط سالم برای بیماران و کارکنان.
